naturalcharms-fotografie

Allround fotograaf in Friesland, met een specialisatie in uitvaartfotografie

Admin gebied

Atom

2018-10-03

De beloofde (poging tot ) jullie mee te nemen op een wandeling over de begraafplaats……

Heel apart……elke keer keer als ik over de begraafplaats loop gaat het regenen……

Zou het te maken hebben met de tijd van het jaar of hoort het er gewoon bij, ik houd het maar op het eerste.

Eigenlijk kwam ik zelden of nooit op de begraafplaats. En dat terwijl mijn vader er toch al een aantal jaren begraven ligt. Hij is bijgelegd in het graf van zijn moeder, en daarnaast ligt ook familie. Dus eigenlijk had ik reden genoeg gehad om er heen te gaan. En toch kwam ik er eigenlijk nooit.

En dan te bedenken dat mijn ouders me rond mijn 10e verjaardag vroegen wat ze met het grafsteentje van mijn broer moesten doen. Ik snapte totaal niet waar ze het over hadden. Vervolgens kwam het verhaal : dat voor mijn geboorte er ook een jongetje geboren was geworden, maar die helaas al overleden was voor de geboorte. Ik heb dat hele verhaal dus gewoon nooit meegemaakt.
naturalcharms-fotografie-rouwfotografie-grafsteen-.jpg
Maar toen ze dus op jonge leeftijd aan mij vroegen wat ze met het steentje moesten doen omdat zij het wilden laten ruimen maar het niet wilden doen zonder overleg met mij omdat het ook mijn grote broer was geweest was mijn gevoel totaal tegen het opruimen van de steen. Waarop mijn ouders besloten het graf wel te ruimen maar de steen te bewaren. Het kleine witte blokje zonder naam heeft daarna altijd bij mijn ouders in de tuin gestaan. En is na het overlijden van mijn vader het eerste geweest dat ik heb meeverhuisd naar mijn tuin. Blijkbaar lag mijn broer me heel dicht in mijn gevoel.                   

En dat deed me realiseren dat iedereen op zijn compleet eigen manier omgaat met overlijden en de manier van rouwen.
Maar ook dat niet elk overlijden op dezelfde manier wordt ervaren door de nabestaanden. Met de ene dierbare heb je bij leven ook meer als met de ander, en zal het gemis ook zeker anders worden ervaren.
Als mensen jarenlang zijn ziek geweest, of je hebt meegemaakt dat ze heel veel pijn hadden zul je vaak ‘blij’ voor hun zijn dat ze hun rust hebben gevonden. Maar als mensen midden in hun leven door iets compleet onverwachts worden weggerukt, door bijvoorbeeld een ongeluk of een hartstilstand, zul je er toch minder vrede mee hebben.

Maar wat wel eigenlijk iedereen heeft : dat de rouwplechtigheid in een roes verloopt.
De enorme hoeveelheid indrukken die worden opgedaan zijn vaak te veel op dat moment en de helft van wat er allemaal gebeurt is men later gewoon niet meer bijgebleven.

Om die reden zijn er ook steeds meer rouwcentra die bijna standaard in hun pakket hebben dat de plechtigheid op film kan worden gezet. Nadeel van zo’n film is alleen dat de camera op een vast punt hangt en de hele ceremonie vanaf hetzelfde punt dus vastlegt. Echte emoties of kleine details worden dan niet geregistreerd. En dat zijn nu juist die mooie kleine dingen die je later dierbaar zijn…….

Een aantal jaren terug werd ik dan ook een keer plompverloren gevraagd om bij een crematie te komen fotograferen. Ik had zoiets nog nooit eerder gedaan maar heb er geen seconde over getwijfeld om “ja “ te zeggen. Ten eerste omdat het vrienden van me betrof die ik altijd graag help, maar ook omdat het me heel mooi leek om te doen. In die familie waren ook veel kinderen, de kleinkinderen van de overleden mevrouw, en het leek me best belangrijk dat die in later stadium ook nog dingen zouden hebben waaraan ze het afscheid aan oma goed zouden kunnen herinneren, en het afscheid een plek zouden kunnen geven.

Op dat moment had ik me er totaal nog niet in verdiept eigenlijk verder, maar toen ik later dingen erover ging nalezen kwam ook naar voren dat het voor kinderen vooral lastig is om alles een plek te geven op het moment voor overlijden. En hoe meer ik erover las, hoe meer het mij triggerde om ermee verder te gaan. Om meer mensen te kunnen helpen om hun rouw en verlies een goede plek te geven. En om wat ‘nuttigers'’ met mijn camera te gaan doen als plaatjes schieten van honden en van de dingen die random wat op mijn pad kwamen.

Lange tijd hebben de plannen wat gesudderd, om dingen goed aan te pakken moet je er veel tijd voor hebben of kunnen maken, en die luxe heeft een mens domweg niet altijd.
Goed materiaal moet worden aangeschaft, lichtsterke lenzen zodat je ook in de wat minder goed verlichte ruimtes van uitvaartcentra goed foto’s kunt maken.

Maar nu zijn we er klaar voor …YESSS…..

Website is under construction (zoals het zo mooi heet) , niet alleen voor rouwfotografie maar komen nog wat dingen bij die dicht bij mij liggen. Daar ga ik vast een ander blog wel eens nader op in.

Want ja; ook met bloggen ben ik dus begonnen. In de hoop dat mensen niet alleen van mijn foto’s kunnen genieten en de zakelijk tekst op de website lezen maar ook mij leren kennen. De persoon achter de camera. Degene die alles zo mooi mogelijk voor je vast probeert te leggen, en dan niet alleen camera technisch, maar vooral vanuit haar hart en gevoel.

En dat laatste zorgt er geloof ik meteen voor dat deze blog niet compleet gaat over hetgeen ik de vorige week beloofde; namelijk een rondje over de begraafplaats. In plaats van een verslag van een wandeling is dit namelijk een verhaal geworden waarin ik getracht heb mijn gevoel uit te leggen, en
de reden van het beginnen met rouwfotografie.

Het me inleven in de rouw van mensen, en tevens een aantal mooie foto’s te maken om hier in mijn blogs, op mijn website en op mijn Facebook te plaatsen (foto’s van mensen zullen namelijk nooit door bij geplaatst worden, tenzij daar nadrukkelijk toestemming voor is gegeven ) heeft er dus wel voor gezorgd dat ik met regelmaat over een begraafplaats loop.

Dus het lijkt me een strak plan om jullie volgende week alsnog mee te nemen op zo’n wandeling. En samen de symboliek te bekijken van de graven en alles wat er in de loop van de tijd wordt bijgezet.
Want dat is een goede afspiegeling van de manieren waarop mensen het afscheid van een dierbare ervaren…soms zie je er prachtige ornamenten bij staan, soms door kinderen (neem ik maar aan) van strijkkralen gemaakte hartjes…..

Tot volgende week. Ik heb er nu al zin in en ik hoop jullie ook :)

Admin - 13:08:21 | 2 opmerkingen

E-mailen
Bellen
Map
Info